ملت غارت زده ما و وظیفه ما،
درود هم میهن زیر ستم و غارت شده،
هر روز اخبار جنایات رژیم و مزدوران رژیم از روز قبل بیشتر و وحشتناک تر میشود. مردم را به بهانه های واهی، اعدام، زندان و یازیر شلاق و کتک له میکنند، دزدی های رژیم بیشتر میشود، فساد اجتماعی به برکت وجود آخوند اسلام زده و اسلام آخوند زده، تار و پود مردم را از هم گسیخته است، رژیم از هیچ ظلم و جنایتی کوتاهی نمیکند، دیکتاتور برای کشیدن نفسی بیشتر، نفس مردم را بریده است.

مردم دیگر به فقر نمیاندیشند، زیرا فقر به جائی رسیده که مردم در آن غرق، و گم و گیج، و مات شده، و نیروئی برای اعتراض برایشان نمانده است. رژیم باین نتیجه رسیده، که دیگر راهی بجز کشتار و ایجاد رعب و وحشت برای بقای خود ندارد، و با ایجاد روش ترس و وحشت، و کشتار، اجازه نمیدهد که کوچکترین اعتراضی حتی به مرحله نطفه ای برسد، تا آنرا در نطفه خفه کند. مردم مردگان متحرکی شده و به همان متحرک بودن خود قانع شده اند.

در این دوزخ غیر قابل تحمل، مخالفین رژیم نیز بجای تلاش برای همبستگی، با چنگ و دندان بجان یکدیگر افتاده، و همدیگر را بدنام و پاره پاره نموده، و صدای هر وطن پرست را با دشنام و توهین، و تهمت و افترا در گلو خفه میکنند، زیرا ازین میترسند که آن وطن پرست چهره ای مردمی گردیده، منتخب مردم شده، و  گوی مقام، رهبری، و ریاست  را به نوعی از دست آنها برباید، که در نظام آتی شانسی برای در دست گرفتن قدرت، و مقام نداشته باشند.

هم میهن ستم دیده، باید با فریادی مودبانه پرسیده شود، که تکلیف چیست؟ ناجی، که، چه کسانی، و چه گروه هائی میباشند؟ چگونه میتوانیم دست های خود را بدست هم داده، اختلافات را کنار گذارده و همبسته شویم؟ آیا تنها راه نجات میهن و هم میهنان ستم دیده، در همبستگی همگانی نمیباشد؟ و آیا مهمترین راه  رسیدن به همبستگی، شناسائی تفرقه انداز ها، و سپس مبارزه پی گیر و کنار گذاردن آنها نیست؟ اما، و اما، و باز هم اما، باید قبول کنیم که شناسائی و مبارزه با تفرقه افکن به معنای دشنام دادن و توهین کردن، و تهمت زدن به کسی نمیباشد. زیرا همین دشنامهای پاره دهانها، و توهین کردن های بی ارزش ها، و تهمت زدن های فاحشه های خود فروخته سیاسی است، که جلوی همبستگی ما را سد نموده است.
آیا این اختلافات باندازه کافی مبارزات ما را فلج نکرده و عقب نیانداخته اند؟ آیا برای از بین بردن اختلافات واهی و بوجود آمده توسط فرصت طلبان و تفرقه افکنان، راه دیگری جز این میماند، که با تمام قوا با کسانی که بخود میگویند، ” دیگی که برای من نمی جوشد بگذار سر سگ در آن بجوشد ” مبارزه کرده، آنها را شناسائی و رسوای خاص و عام نموده، و بطور همه جانبه ای از خود طرد کنیم؟

هم میهن، کشور ما به همه ما احتیاج دارد. آیا هنوز ناله های پر التماس و کمک خواهانه هم میهنان و میهن خود را نشنیده ایم؟ بلی هم شنیده ایم و هم باید جوابگو باشیم. دیگر بی خیالی، فرار از مسئولیت، خود خواهی، بی انصافی، و بی تفاوتی نسبت به هم میهنان وکم کاری در راه مبارزه با رژیم، و نجات میهن کافیست.
هم میهن مبارز، در خاتمه پیشنهاد میکنم که از سایت راه رهائی مردم ایران www.rrmiran.com
که در آن برای ایجاد همبستگی، دست به تلاشی پیگیر و همه جانبه ای زده شده است دیدن نموده، و نظرات خود را با مسئولین آن سایت  در میان بگذارید. شاید رفتن شما و دیگران به این سایت بتواند روزنه ای بسوی همبستگی را باز نموده، و راه گشائی برای آزادی میهن و هم میهنانمان باشد.
توانا و پیروز باشید.

دکتر داود خسروآبادی